Było fajnie, ale powroty też mają swoje dobre strony:))
Mam w głowie tyle wrażeń, emocji i obrazów (obrazy częściowo zamknięte w aparacie fotograficznym).
Nie wiem od czego zacząć, to.... zacznę od początku:))
W przeciwieństwie do mnie, bagaże nie zdradzają oznak niepokoju:)) Ja targana skrajnymi emocjami: od samouwielbienia własnej odwagi, przedsiębiorczości i ciekawości świata, do głębokich stanów lękowych i samokrytyki na temat własnej głupoty (kto mądry, pcha się samotnie w dzikie pola?) Co chwila powtarzałam sobie: "co, tam... jest ryzyko, jest zabawa" i z tymi myślami, o godz. 18.30 wsiadłam do pociągu.
W podróży, czułam się trochę jak paczka, przekazywana z rąk do rak. Na każdym etapie podróży, ktoś na mnie czekał.
Na tym etapie podróży, w przedziałach sypialnych - 3 osobowych, obowiązuje podział na miejsca żeńskie i męskie. Moje towarzyszki podróży okazały się bardzo miłymi, kontaktowymi osobami. Obie panie były bardzo bezpośrednie, z mety przeszłyśmy na "po imieniu" :)) Miałyśmy przed sobą całą noc i zamiast spać, prawie ją przegadałyśmy. Starsza pani Ludmiła - Ukrainka wracająca od córki, od wielu lat mieszkającej w Warszawie. Trochę nam "matkowała", podpowiadając, jak rozłożyć spanie, gdzie upchnąć bagaże itp. Druga towarzyszka, Anna - młoda Rosjanka, wracała do Moskwy z prywatnej wycieczki po Polsce (nie tylko ja, funduję sobie samotne podróże). Okazała się wspaniałą gawędziarką. Odwiedziła chyba pół świata, więc z ciekawością słuchałam jej opowiadań. Najbardziej zdumiało mnie to, co mówiła o Moskwie. Wg. niej, nie jest to miasto, w którym można normalnie żyć. Zatłoczone, drogie, z fatalną żywnością. Z racji wykonywanego zawodu (mówiła, że jest projektantką odzieży i stylistką), zwraca uwagę na wygląd ulicy (mam na myśli ubiór przechodniów), jak mówiła, w Moskwie większość kobiet ubiera się dość niezobowiązująco i najczęściej noszą sportowe obuwie. Wynika to z konieczności, chodniki są tak nierówne, że wysokie obcasy grożą połamaniem nóg :). W Polsce, w miastach, widziała więcej kobiet na wysokich obcasach, za to Kijów, to prawie wybieg dla modelek. Też to zauważyłam, niebotyczne obcasy są na porządku dziennym. Śmiała się, że na wyjazd do Polski wzięła kilka sukienek, ale stylistyka rosyjska i polska nieco odbiegają od siebie i nie odważyła się ich założyć. Jak określiła, czułaby się zbyt strojnie. Dwa tygodnie pobytu w Polsce było dla niej czasem totalnego luzu w ubiorze tj. spodnie, t-shirt i sportowe obuwie. Od niej dowiedziałam się, że w Rosji bardzo dużym uznaniem cieszy się nasza odzież dziecięca. To samo potwierdziło się też na Ukrainie ale o tym później:). Tutaj dał znać o sobie mój patriotyzm, poczułam prawie dumna z naszego przemysłu :)). Prawie cała noc minęła nam na rozmowie przy herbacie.
Podawana jest wedle zwyczaju, w szklankach ze stylowymi uchwytami, ale z ukłonem w stronę nowoczesności. To, co widać w szklance jest saszetką z herbatą ekspresową, to takie dwa w jednym. Saszetka jest z dość sztywnej, perforowanej (co widać) folii aluminiowej i z powodzeniem służy również za łyżeczkę do mieszania cukru.
Już na samym początku wyprawy zdarzyło się coś nieoczekiwanego. W pewnym momencie Anna umilkła, wyciągnęła notes i zaczęła coś pilnie notować. Po chwili otrzymałam kartkę z pełnymi namiarami tj. adres, telefon, e-mail, skype i serdeczne zaproszenie do Rosji. Zostałam kompletnie zaskoczona, a miło mi się zrobiło, jak nie wiem co:)). Nie wiem, czy kiedykolwiek tam pojadę, ale na pewno postaram się podtrzymać znajomość.
O 9.30 czasu ukraińskiego, wysiadłam na dworcu w Kijowie. Miałam kilka godzin przerwy, za mało :( ale kilka obrazów udało mi się zatrzymać.
Cerkiewne kopuły urzekły mnie, każda jest inna i każda piękna.
To mnie zaskoczyło, cerkiew XXI wieku.
Dwa rzuty oka na nową część miasta
"Mobi kofi" - kawa na wynos (pyszna) takie mobilne kawiarnie można spotkać prawie na każdym rogu .
Zegar przy Placu Niepodległości. W nocy, zegar jest podświetlany i wygląda przepięknie.
Kilka obrazków z bajkowego świata. Jest to tzw. park widokowy, gdzie młodzi artyści wykonali rzeźby przedstawiające postaci z bajek, tu księżniczka na ziarnku grochu.
Kamienne pieski i kość
Ławeczka z latającym dywanem. Ławeczka stoi na wzgórzu, a w dole widać, wydawałoby się pięknie odnowione stare kamienice.
Ciekawość tego miejsca powiodła mnie w dół schodami , które trzymają się, chyba tylko "siłą woli" :)))
zezwoleń
.
Idę sobie, idę i nagle na tyłach starego domu handlowego, spotykam jedno z moich ulubionych miejsc - bazar. Nie wiem, jak Wy, ale ja uwielbiam bazary :))
Jedna z ładniejszych stacji metra, o ile mnie pamięć nie myli, stacja nosi nazwę "Teatralna"
Ot, takie sobie samochody, stojące przed domem:))
Trochę starego i trochę bardzo nowego w tle.
Tu widok z centrum miasta. Ten czerwony pas na budynku oznacza sieć barów szybkiej obsługi o nazwie "Pyzata chata" to też moje "ulubione" miejsce, a tam szczególnie: wareniki z wyszniamy (pierogi z wiśniami), ach mówię Wam - pycha!!
Wnętrze pyzatej chaty. Zaraz przy wejściu znajdują się umywalki, gdzie można umyć ręce i przejść dalej. Dotychczas nie spotkałam takiego rozwiązania. Uważam to za genialny pomysł
Pyzate chaty z zewnątrz mogą wyglądać różnie,ale wnętrze zawsze jest podobne.
To już koniec mojej kijowskiej wycieczki. Tu jestem odwożona na dworzec kolejowy. Prosto przede mną budynek dworca.
Wnętrze dworca, robione w biegu, bo przez korki na ulicach, ledwo, ledwo zdążyłam na pociąg:))
Tak zaczął się kolejny etap podróży :)))). Kijów - Symferopol.
