Droga

Ganutellowy kwiatek - sabotek. Tym razem użyłam bawełnianych nici.

Moje pierwsze kroki z programem do obróbki zdjęć:))

Post nosi tytuł "Droga" i ma bezpośredni związek z naszym ostatnim wyjazdem na Europejskie Dni Dobrosąsiedztwa.

 http://chelm.naszemiasto.pl/artykul/galeria/1505179,zbereze-adamczuki-europejskie-dni-dobrosasiedztwa-2012,id,t.html#czytaj_dalej

Po przejściu na stronę ukraińską, pojechaliśmy ok. 25 km dalej nad jezioro Świtaź.  Przez granicę można było przejść tylko pieszo, wyjazd nad jezioro zorganizowaliśmy sobie korzystając z oferty, jednego z miejscowych kierowców.  Potem okazało się, że nasz kierowca pochodzi z głębi Ukrainy, a nad jeziorem spędza urlop i korzysta z możliwości dodatkowego zarobku.  Wracając do tematu - jedziemy sobie całkiem niezłą drogą i w pewnym momencie zostaliśmy zatrzymani (tzn. kierowca zatrzymał się przy innym samochodzie, który "złapał gumę"). Po chwili rozmowy z kierowcą uszkodzonego pojazdu, dał im swoje koło zapasowe i numer telefonu. Na pytanie, czy to jego znajomy, odpowiedział:  Nie, ale to jest droga, jest kłopot, trzeba pomóc. Być może kiedyś, ja będę w potrzebie i też będę oczekiwał pomocy, obiecał wieczorem przywieźć mi moje koło. Przyznaję, zachwyciła mnie jego postawa. Więcej takich ludzi, a moja naiwna wiara w ludzką dobroć i bezinteresowność nie zginie:))



Przekraczamy granicę




Już jesteśmy na Ukrainie



Skarby z jeziora

Skarby z jeziora cd.

 Sprzedawca pozwolił na fotografowanie, ale bez niego "..bo stary i brzydki" . Spełniłam prośbę.

Jezioro Świtaź - wyspa na jeziorze

Widok od strony ośrodka wypoczynkowego

Jak okiem sięgnąć - woda. Piękne jezioro, dzikie, czyste, bez tłumu wczasowiczów.

Na przyszły rok planujemy czterodniowy pobyt na jeziorem a nie, jak teraz, tylko na godzinę. Plan mamy taki: jedziemy pierwszego dnia, jak tylko otworzą przejście. Samochód zostawiamy u jakiegoś gospodarza na polskej stronie i na piechotę z plecakami idziemy na Ukrainę. Łapiemy podwózkę nad jezioro, wynajmujemy pokój na cztery dni i odpoczywamy. tzn. moje szczęście łowi ryby od rana do nocy, a ja zwiedzam okolicę i pobliskie miasteczko Szack. Trzymajcie kciuki, aby marzenia się spełniły:))

Broszka Zofii

Tym razem świetlista, błyszcząca, bo takie było zamówienie mojej koleżanki.

Broszka ma 10cm wysokości od ogonka do czubka pączka i 7 cm szerokości.  Zrobiłam ją z błękitnych jedwabnych nici skręconch ze srebrnym drucikiem. Najmniejsze płatki kwiatu ze srebrnego drutu. Całość łączona szklanymi koralikami.

Rano spojrzałam przez okno i zobaczyłam to... inwazję dzikich kaczek.

Błekitne orchidee

 Witam serdecznie wszystkich zaglądających :))

Już dawno zaczęłam i jakoś nie mogłam skończyć tych kwiatów. Nareszcie są i chyba całkiem nieźle mi wyszły. Zamieszczam kilka różnych zdjęć, bo nie wiem, które zasługuje na publikację. Oceńcie, proszę sami:)



                               

Orchidee w ramce. 
Ramka znaleziona przy okazji porządkowania strychu w domu teścia. Pierwotnie ramkę zajmował całkowicie wyblaknięty obrazek z serii  "Pamiątka Pierwszej Komunii" z datą 1939r. Szkoda mi było wyrzucić, zabrałam więc do siebie. Po usunięciu tejże "pamiątki", na tylnej ściance odkryłam metkę zakładu ramiarskiego z datą produkcji 1936r. Niestety całość była w tak złym stanie że zachowałam jedynie ramkę. Gdyby nie ta metka, do dziś żyłabym w przekonaniu że z braku innych możliwości,  dziadek zrobił ramkę z tego, co było pod ręką, a tu niespodzianka. Masowa przedwojenna produkcja.

 

Broszka Anny

Moja przyjaciółka lubi fiolet, zrobiłam jej broszkę w tym kolorze.
Użyłam do tego muliny i posrebrzanego drutu.
Broszka ma wymiary: wysokość - 10cm, szerokość - 6cm.
Wygląda dość krucho i delikatnie ale w rzeczywistości jest  wystarczająco sztywna, by nosić ją bez obaw o deformację.

A tu z rozpędu, wyszły jeszcze takie tulipanki. Nie specjalnie jestem z nich zadowolona, to połączenie żółci z czerwonym... ale co tam, pokażę Wam. Nie wszystko musi się udawać.

Dziękuję Wam, moje drogie za odwiedziny, życzę miłego dnia.



Tulipan

Miała być ozdoba męskiego pokoju, wiadomo, że nie będzie podlewał :)

Moje pogranicze - posagowa skrzynia

Witajcie po małej przerwie:)
Zajęta byłam goszczeniem mojej przyjaciółki.
Pisałam we wcześniejszym poście, że namówiłam mamę do pokazania pamiątek ze skrzyni posagowej. W domu rodzinnym mamy, każdej z córek (było ich cztery) przygotowywano wyprawę ślubną, którą składano do skrzyni posagowej. Po ślubie, taką skrzynię młoda  mężatka zabierała  do swojego nowego domu. W dzieciństwie nie wolno mi było otwierać skrzyni, pewno z obawy, by ciężkie wieko nie przytrzasnęło rąk.
Teraz jestem już wystarczająco dorosła i mogę zajrzeć do tej wielkiej skrzyni.  "Na oko" -  80cm szerokości, 100cm wysokości i 150cm długości, jest naprawdę imponujących rozmiarów.


Jest trochę zniszczona, ale ma już swoje kilkadziesiąt lat.

 

Wnętrze, które w dzieciństwie, zawsze mnie ciekawiło.



Największy skarb mojej mamy. Tzw. płachta, wykonana własnoręcznie przez jej mamę a moją babcię 



Aby wykonać ten kawałek materiału, najpierw trzeba było posiać len, uzyskać z niego włókno, uprząść nici na kołowrotku, następnie ufarbować na odpowiednie kolory, przygotować osnowę i utkać na krośnie. Na koniec, już tylko podszyć i to też ręcznie.  

Dziesiątki godzin żmudnej pracy wykonała babcia, aby przygotować córce prezent.

Niżej obrusy wykonywane przez moją babcię i mamę. 

Siatka jest z samodziałowych lnianych nici. Siatkę obrusa wiązano na drewnianej ramie, a następnie wyszywano wzór. Obrusy mają chyba nie mniej niż 70 lat.

Trochę nowsze  wyroby rękodzielnicze.
Zgodnie z rodzinną tradycją, moja wyprawa posagowa i moje największe skarby:


Tkane przez moją mamę, wełniane narzuty

Podobnie jak babcia, mama również od początku do końca, zrobiła te narzuty własnymi rękami. Poczynając od wyhodowania owiec, ostrzyżenia ich, uprzędzenia z wełny nici, a następnie utkaniana na wielkich drewnianych krosnach, które pamiętam, zimą stały w jednym z pokoi.

Ręcznie tkana poszewka na poduszkę





Bieżnik i serwetki, tkane ręcznie




    

Haftowane krzyżykami ręczniki

                                                                                    

Pisząc o rodzinnej tradycji, głęboko zastanawiam się, co ja mogłabym dać swojemu dziecku, prócz pamiątek wykonanych przez wcześniejsze pokolenia kobiet w rodzinie.  Czy moje dziecko,  z podobnym pietyzmem będzie przechowywało, dzieła stworzone rękami mamy, babci, prababci i praprababci :))).