Moje pogranicze - świt

Pomyślałam, że prócz pokazywania mojej pasji tj. ganutell, powinnam się Wam jakoś przedstawić.
Trudno mi wyjść poza sztampowe: to lubię, to mnie denerwuje itd.. Pomyślałam, że uniknę pisania frazesów, jak opowiem o sobie przy pomocy obrazów miejsc, z którymi jestem związana, lub takich, które wywierają na mnie wrażenie. Jestem przekonana, że to jacy jesteśmy, w dużej mierze, zależy od tego skąd pochodzimy, a nasze upodobania, pełniej i obiektywniej określają nas samych niż słowa.
Aby obraz był pełniejszy pozwolę sobie zaprosić Was pod ten adres: http://obiektywnie.blog.onet.pl/Stawki-rodzinna-wies-Stefana-S,2,ID391718075,n , autor pięknie opisuje miejsca, które chcę Wam pokazać.

Mam świadomość, mojej fotograficznej amatorszczyzny, ale co tam! Usprawiedliwię się przysłowiem:    

"nie to ładne, co ładne ale to, co się komu podoba".

Niedawno wybraliśmy się z mężem w moje rodzinne strony. Podstawowym punktem programu jest oczywiście wyprawa na ryby. Normalnie "Moje szczęście", jak nie musi, to nie wstaje o świcie ale wędkarstwo wymaga poświęceń, nawet pobudki o 3.00 nad ranem :).  Wstało "Moje szczęście", ja też się obudziłam i wykorzystałam czas na oglądanie mojego pogranicza w porannej mgle.

 

Zarośla na horyzoncie, to już nie Polska, to Białoruś.

 Parująca rzeka Bug



To tyle na dzisiaj:) będzie ciąg dalszy, bo pradolina Bugu, to fascynujące miejsce, jeszcze nie oblegane przez masową turystykę, dlatego tak dzikie i naturalne. Polecam obrazy Stanisława Baja - on też jest zafascynowany tą rzeką. Jego obrazy są mroczne, ale mogłabym na nie patrzeć i patrzeć.

Już wiecie, że kocham to miejsce i zapraszam wszystkich. Do zobaczenia nad Bugiem :).