Proza życia....

Brrr... rano spojrzałam na termometr - 16. Na szczęście, kilka dni wcześniej przygotowałam "poranny zestaw spacerowy" tj. spodnie narciarskie, czapa, ciepła kurtka. Tak wystrojona pozwalam psu, wyprowadzić się  na spacer:))
Od 28 listopada kursuję po urzędach zbierając dokumenty niezbędne do załatwienia spraw spadkowych. Odbywa się to mniej więcej tak:  standardowo, we wszystkich urzędach, kaloryfery grzeją bardzo dobrze, interesanci w ciepłych ubraniach spoceni, zirytowani z czapkami, szalikami  (nikt nie słyszał o szatni dla interesantów) i plikami dokumentów w dłoniach, kilkunastominutowa lub dłuższa kolejka do  pani/pana urzędnika, którego zadaniem jest przyjęcie wniosku i wypowiedzenie formułki - "proszę zgłosić się za tydzień".  Po tygodniu jest jeszcze gorzej... przychodzę po dokument, wdrapuję się na trzecie piętro (bez windy), tylko po to, by po pół godzinie oczekiwania (w przegrzanym pomieszczeniu), otrzymać od miłej pani urzędniczki kwitek, z którym mam zejść na dół, pójść do sąsiedniego budynku, zapłacić w kasie 12zł i wrócić na trzecie piętro (bez windy:)), gdzie miła pani urzędniczka po sprawdzeniu dowodu opłaty, wyda mi upragniony dokument. Koszmar... Mam do zaliczenia jeszcze jeden Wydział Ksiąg Wieczystych, dwa wydziały geodezji i jedną gminę, a potem... choćby koniec świata:)
W przerwie wizytowania urzędów, zrobiłam kilka stroików, obiecanych na kiermasz .

Kochani, pozwólcie, że już dzisiaj złożę Wam najserdeczniejsze życzenia świąteczne. Życzę, radości, rodzinnego ciepła i poczucia bezpieczeństwa wśród najbliższych Wam osób.