Ludzie są jacyś inni

Jestem ze Wschodu. Mówi się, że Wschód jest gościnny, przyjazny i podoba mi się takie postrzeganie mojego regionu. Jednak, przy okazji ostatniego pobytu w Bielsku-Białej poczyniłam pewne obserwacje dotyczące relacji międzyludzkich. Myślę o tych najprostszych relacjach: na ulicy, w sklepie, w windzie. Tam ludzie są jacyś bardziej otwarci, pani kasjerka zagaduje przy pakowaniu zakupów, młoda osoba pierwszy raz spotkana przy drzwiach klatki schodowej, przy następnym spotkaniu, mówi "dzień dobry". Przy okazji obowiązkowych spacerów z psem, po dwóch dniach, jestem  przyjaźnie pozdrawiana i zagadywana przez innch obowiązkowych spacerowiczów. Podoba mi się ta otawrtość i łatwość nawiązywania, niezobowiązujących relacji. My, na Wschodzie, chyba nie jesteśmy tacy otwarci.
Jest w nas więcej dystansu wobec obcych ale gościnności nie można nam odmówić, jak już kogoś zaprosimy do domu, to "czym chata bogata"....
W Bielsku urzekło mnie jeszcze jedno. Na osiedlu , po trawnikach biegają kosy i wcale nie boją się ludzi. Skubane zachowują się, jak u mnie miejskie gołębie, i jest ich bardzo dużo. U siebie, jak uda  mi się zobaczyć kosa, to święto. Nie mogłam  napatrzeć się na te, zwinne ptaszki, biegające między krzewami.
Jeszcze jedna zabawna historia. Jak zamieszkała w Lublinie moja synowa, długo nie mogłam przyzwyczaić się do tego, że ona wychodzi "na pole". My wychodzimy "na dwór".  W moim pojęciu wyjść "na pole", być "na polu" oznacza, że jest się na polu uprawnym, np. po to, by zaorać pole. Długo miałam dysonans poznawczy z tym związany:)). Za każdym razem, kiedy młoda mówiła: "wychodzę na pole",  moja pierwsza bezwiedna myśl: "na jakie pole, przecież my nie mamy pola".
Pisząc o tym, chcę być dobrze zrozumiana, stanowi to dla mnie miłą , rodzinną dykteryjkę. Nie wyśmiewam się z odrębności gwarowych, bo wiem, że w moim słowniku aż roi się od rusycyzmów:)).
Kiedy dzieci podjęły decyzję, że przeprowadzają się do Bielska, spojrzeliśmy na siebie z mężem i prawie jednocześnie powiedzieliśmy "nasza wnuczka, będzie wychodziła na pole ,a nie na dwór".  Ta uwaga rozbawiła nas do łez. Teraz, będąc u siebie, moja Agusia - synowa, mówi: "wychodzę na dwór". Czyż to nie zabawne....
To tyle na dzisiaj, do następnego wirtualnego spotkania. Teraz biorę psa i wychodzimy na pole, na spacer:))))