Majówka

Grilla nie było, gości nie było, za to był wiosenny spacer i podglądanie wiosny. U mnie wiosna wygląda tak:

Bodziszek żałobny (Geranium phaeum)

Prześliczne drobne kwiatki w kolorze głębokiego fioletu. Oczarowały mnie, chyba zbiorę nasiona i spróbuję przenieść do ogrodu.

 Kokoryczka wielkokwiatowa (Polygonatum multiflorum)

 Żywokost bulwiasty (Symphytum tuberosum)

 Jasnota purpurowa (Lamium purpureum)

 Jaskier kosmaty (Ranunculus lanuginosus)

Rzeżucha łąkowa (Cardamine pratensis L.)

 Prawie już przekwitła, ale było jej tak dużo, że łąka była cała w bieli. 

 Dąbrówka  (Ajuga L)

 Kwitnąca brzoza (Betula)

 Wszystko razem- rzeżucha, bodziszek i jaskier

Fiołek polny (Viola arvensis)

Maleńka piękność, trzeba mocno się schylić by dostrzec całą jego urodę

Mój ogród też się zmienia. 

  

Narcyz biały - Narcissus poeticus.
Kocham te kwiaty i ich zapach, ten przetrwał podróż z mojego poprzedniego ogrodu i mam nadzieję zadomowi się w nowym miejscu.

 

Tulipan -NN ,kwitnie później niż inne tulipany.

 W mojej rodzinnej wsi, takie tulipany, rosły tylko w jednym ogrodzie. Właścicielka (pokolenie mojej babki) pochodziła jak się u nas mówiło "z za Buga" - tereny obecnej Białorusi. Tulipany przywiozła ze sobą. Stanowiły jej dumę i powód zazdrości innych gospodyń. Kiedyś przyniosła cebulki mojej mamie z komentarzem - żeby nie zginęły, bo jak umrę, to nikt nie zadba. Nie wiem, dlaczego wybrała akurat moją mamę, możne dlatego, że mama bardzo dbała o nasz maleńki kwiatowy ogródek. Babka od tulipanów już dawno odeszła do lepszego świata.  W ogrodzie mamy, przetrwało kilka jej tulipanów. W pewnym momencie jakoś zostały zapomniane. Ten jest ostatni z rodu, z trudem uratowałam dwie cebulki ze starego ogrodu rodziców. Mam nadzieję, że uda mi się je uratować. Pamiętam je od zawsze. Moja mama ma 83 lata, a pani od której je dostała, była pokoleniem jej matki, czyli należałby dodać jeszcze jakieś kilkadziesiąt lat. Jak widać, tulipan ma swoją długą, chyba mogę powiedzieć - stuletnią historię. Dla mnie ma również ogromną wartość emocjonalną. Mam nadzieję że dam radę uratować i rozmnożyć, a potem przekazać cebulki i historię, następnemu pokoleniu. 

Z niecierpliwością czekam aż zakwitnie.

Musiałam poobtykać patyczkami, ponieważ Tofi bardzo lubi, właśnie w tym miejscu, zaglądać przez płot do sąsiadów:))