Dziura w ziemi

Już wiem, czym różni się ogród, który się ma " z dziada pradziada", od ogrodu, kupionego na jakimś etapie jego istnienia. W pierwszym - nie ma niespodzianek. W drugim - można spodziewać się wszystkiego:)) .  Obecny mój ogród, należy do drugiej kategorii. Mimo, że jest maleńki (ok. 350 m kwadratowych), co jakiś czas, znajduję w nim niespodzianki, niekoniecznie przyjemne.  

W ubiegłym tygodniu, chciałam przesadzić kilka roślin. Wykopałam je, wybrałam nowe miejsce, szpadel w ziemię i.... szczęk metalu.... Podważyłam, ziemia podnosi się, wygląda, że zakopany jest jakiś długi kawałek metalu. Podważyłam jeszcze raz, zaparłam się rękoma i wyciągnęłam coś w rodzaju słupka ogrodzeniowego. W szczelinie, widzę wodę, myślę - zebrała się w dołku, ale nie. Obok, jakiś kawałek drewna. Odgarniam ziemię i przestaje być wesoło... dziura w ziemi, wypełniona wodą. Ostrożnie odgarniam więcej ziemi, wyjmuję deskę i ..... szok! Co to jest? Zakopana studnia!? Średnicy pół metra, nie wiem, jak głęboko. Ostrożnie, uważając, by nie wsunąć się do wody, wkładam szpadel, szukam dna. Jest! Na szczęście szpadel oparł się o dno, głębokość, około jednego metra. Ktoś wkopał plastikową beczkę, przykrył deskami i przysypał ziemią. Po co? Dlaczego? Teraz mam kłopot. Myślałam, że po przedziurawieniu dna, woda spłynie i będę mogła beczkę zasypać ziemią. Przy pomocy syna, narobiliśmy łomem dziur w dnie beczki, a woda, jak stała, tak stoi.  Dzisiaj spróbuję wybrać wodę, wyciągnąć beczkę i dopiero zasypywać.  Przynajmniej, będę miała gdzie wyrzucać skoszoną trawę i wyrwane chwasty. 

 Nie wiem jakim cudem, ale w wodzie, było chyba ze trzydzieści żab. Jak się tam dostały, jak udało się im żyć pod ziemią, nie mam pojęcia. Po odsłonięciu beczki wszystkie usiłowały wydostać się na
zewnątrz. Pomogłam, same nie dawały rady wyskoczyć na brzeg.

Teraz idę babrać się w stęchłej wodzie, a Wam życzę miłego dnia.

Ps. Mój syn radzi, bym przestała kopać, bo nie wiadomo, co jeszcze zakopał poprzedni właściciel.
Na beczkę skarbów raczej nie liczę:))

Kaktus

Dzisiaj zabrałam do domu, to znak, że nieubłaganie zbliża się jesień. Kupiony w 2000 r., był wielkości paznokcia na kciuku, po siedemnastu latach, jest wielkości mojej dłoni. Rośnie w wysokiej doniczce, bo ma długi palowy korzeń. To taka moja ciekawostka botaniczna. Lubię go, bo nie ma kolców, nie wymaga ode mnie wielu wysiłków, a i tak kwitnie całe lato. Zawiązuje nasiona i wysiewa sam, chociaż nie lubię, jak się wysiewa, bo potem szkoda mi pozbywać się młodych roślin. 

 Jeszcze wspomnienie z dawnego ogrodu. Pięknie się nazywa - Łątka dzieweczka (Coenagrion puella), tu udało mi się sfotografować samca, samiczki są zielone. To przepiękne owady, małe klejnociki latające nad wodą. Wyglądają delikatnie, niewinnie, a to aktywne drapieżniki.

Krople rosy

Zadzwoniła koleżanka z tekstem: .... potrzebuję czegoś na szyję! Nie wiem, co. Po  serii pytań szczegółowych, ustaliłyśmy, że: ma być spokojne, nie krzykliwe, pasujące do wszystkiego:)) 

Wyszło takie coś:)) 

Jeszcze kawałek ogrodu. Clematis "Paul Farges" (Sammer snow) pracowicie wspina się na żywopłot sąsiada. Kwiaty ma niewielkie,
ale nadrabia ilością.        

Dostałam kiedyś od mojej koleżanki (jeszcze w Lublinie) kawałek kłącza rośliny, właśnie sprowadzonej do tamtejszego ogrodu botanicznego. W tamtym ogrodzie rosła znakomicie, gdyż zgodnie z instrukcją koleżanki - specjalistki od roślin, zapewniłam jej odpowiednie miejsce. Przeprowadzając się, zabrałam ją ze sobą. Dzielnie przetrwała podróż w nowe miejsce. W nowym ogrodzie,  posadziłam ją w miejscu stale wilgotnym i dość słonecznym, czyli tak, jak lubi. Ona odpłaca się pięknym kolorem liści. Ta roślina, nazywa się... ma wiele nazw. Oficjalna - Houttuynia cordata, mniej skomplikowanie - pstrolistka sercowata lub tułacz pstry.  Ostatnia nazwa, bardzo dobrze oddaje jej charakter. Lubi pojawiać się to tu, to tu, normalnie - tuła się po ogrodzie:)) Tułacz pochodzi z Azji, ale w naszym klimacie, radzi sobie znakomicie. 

Poniższa informacja, jest dla mnie niespodzianką, trafiłam na nią pisząc ten post, jak sprawdzałam w Google łacińską nazwę:)). Cytuję w całości: "W Azji używana jako naturalny antybiotyk, choć badania potwierdzające jej skuteczność pojawiły się niedawno. Wyciąg działa przeciwwirusowo, szczególnie na wirusa wścieklizny rzekomej (który nie jest groźny dla ludzi), SARS, opryszczki, grypy i wirusów wywołujących zakażenia górnych i dolnych dróg oddechowych, ale tylko wtedy, gdy jest podawany w formie iniekcji (czyli jako zastrzyk) - może to jednak wywołać silną reakcję alergiczną (tzw. wstrząs anafilaktyczny). Wiele źródeł informuje, że wyciąg działa też na krętki boreliozy, ale nie znalazłem żadnych źródeł naukowych potwierdzających tę teorię. Roślina ma jednak działanie stymulujące układ odpornościowy. Najnowsze badania wskazują także na jej skuteczność w leczeniu otyłości. Świeży sok z liści wspomaga gojenie wrzodów żołądka, łagodzi różne dolegliwości skórne i ma właściwości odtruwające oraz ogólnie wzmacniające organizm. Herbatka wykazuje pewne działanie przeciwnowotworowe (przede wszystkim przeciwbiałaczkowe). Ekstrakt z korzeni działa moczopędnie i reguluje cykl miesiączkowy. Jako żart - w Japonii pstrolistką obsadza się... wychodki (stąd jej angielska nazwa outhouse plant - wychodkowa roślina) i z tego względu jest tam uznawana za roślinę niejadalną.

Roślina występuje w postaci dwóch chemotypów - japońskim i chińskim. Japoński chemotyp sprawia, że roztarte liście wydzielają silny, słodki i bardzo przyjemny zapach przypominający otartą skórkę pomarańczy. Pstrolistka posiadająca chemotyp chiński pachnie trochę jak kolendra, ale wyraźnie da się wyczuć "aromat"... niezbyt świeżej ryby. Z tego względu wielu ludzi unika jej spożywania jak ognia. Przed zakupem warto więc upewnić się, że kupujemy roślinę o pożądanym przez nas zapachu. Bardzo popularne warzywo w Wietnamie, północnych Indiach i niektórych prowincjach Chin. Liście mogą być jedzone zarówno na surowo (jako dodatek do sałatek) lub po krótkiej obróbce termicznej. Świetnie komponują z potrawami typowo azjatyckimi, szczególnie tymi na bazie makaronu ryżowego, oraz daniami z ryb."

( cyt. ze strony: http://forum.poradnikogrodniczy.pl/niecodzienne-ziola-irka-t8740-45.html#p157166)

  

 

To białe wyglądające,jak koła zębate to - złocień maruna. Roślina jednoroczna ale bez problemu, sama wysiewa się i bardzo długo kwitnie. Jej listki pachną chryzantemowo:) O jej właściwościach leczniczych, w przeciwieństwie do tułacza pstrego, wiedziałam od dawna - Złocień pomaga. 

Dobrego, miłego tygodnia:)

Nie znałam...

Wiele lat temu, znajomy z głębokiej Rosji, a właściwie z Tatarstanu z Kazania, powiedział zawstydzony, że musiał przyjechać aż do Polski, by nauczyć się rosyjskich piosenek. Dzisiaj ja, z zawstydzeniem mówię, że musiałam pójść na koncert rosyjskiego chóru z klasztoru Daniłowa z Moskwy, by usłyszeć, śpiewany po polsku, jeden z moich ukochanych utworów, który znam, ale tylko w wersjach instrumentalnych.  Ale, jak śpiewany! Po pierwszej zwrotce, sala zaczęła wstawać i pozostałą część pieśni, wysłuchaliśmy stojąc. Popłakałam się, ze wzruszenia. Wysłuchałam wielu koncertów, ale jeszcze nigdy nie widziałam, by publiczność wstała, w trakcie wykonywania utworu.

Pieśni, w wykonaniu Chóru z klasztoru Daniłowa, nie znalazłam w sieci. Szukałam długo i znalazłam taką wersję. Jest inna, brak w niej basów charakterystycznych dla męskich chórów cerkiewnych, ale posłuchajcie. A może znacie słowa Poloneza Ogińskiego?  Ja nie znałam...

Smak lodów

Zamilkłam, bo albo goście, albo wyjazdy. Moja przeprowadzka, skutkuje tym, że dla przyjaciół i rodziny z nizin, stałam się czymś w rodzaju atrakcji turystycznej i przystankiem w podróży. No może nie ja, ale okolica, w której zamieszkałam. Bardzo mnie to cieszy, dalej miewam dom pełen ludzi. Lubię to.

Poza tym, jak wakacje, to ja, jak zwykle - na Wschód:))) 

Na rynku we Lwowie, zobaczyłam taką scenkę, nie wiem, co o tym myśleć:))

W krótkiej, wolnej chwili, pomiędzy wizytami gości, przypomniało mi się, że w dzieciństwie, lody smakowały inaczej. Od myśli do czynu. Sięgnęłam po książkę kucharską o taką:

 W niej przepisy, naszych prababek albo i wcześniejsze ( XVIII-XIX w) Kuchnia bogata, z magnackich stołów, zwykłego śmiertelnika na pewno nie było na nią stać. Okazało się, że wtedy też jedli lody i to jeszcze jakie!

Zaczęłam od początku, od lodów śmietankowych. Bawiłam się z tym pół dnia, najbardziej pracochłonne było mrożenie. Maszyny do lodów nie posiadam, więc, co godzinę musiałam zaglądać do zamrażarki i mieszać, mieszać, mieszać.... Na wszelki wypadek zrobiłam pół porcji, bo jak nie wyjdzie, to szkoda jajek i śmietanki:))  Wyszło - rodzina zadysponowała następne, ale już całą porcję. Starsza wnuczka spróbowała i powiedziała: budyń. Biedulka, nie zna smaku prawdziwych lodów z mleka, jaj i śmietany:)). 

"Stare" lody, obowiązkowo musiały być podane w starym szkle. 

Gdyby ktoś był ciekaw i chciał pobawić się w cukiernika, cytuję za "Kucharką Litewską" 

Lody śmietankowe. W 1 i 1/2 litra śmietanki lub mleka, 1/2 kilo cukru, 10 jaj, 1/2 -1 laseczka wanilii.

Na 1 i 1/2 litra mleka tłustego wziąć pół kilo cukru dobrej wagi, utłuc i zmieszać z dziesięciu jajami, zalać mlekiem, postawić na ogień i ogrzewać mieszając, póki masa nie zgęstnieje. Włożyć pod koniec ogrzewania kawałek wysuszonej i dobrze utłuczonej wanilii, a skoro się razem ze śmietanką ogrzeje, przecedzić przez sito i studzić, mieszając ciągle. Skoro masa ostygnie,przelać ją do formy i kręcić na lodzie,stosując się do podanych wyżej przepisów. Na lody wykwintne zamiast mleka bierze się śmietankę.

Ps. Moje lody nie były wykwintne, były z mleka:))

Róża

Zauważyłam, że w tym sezonie furorę robią białe róże:)))))
Poświęciłam wczoraj pół dnia i oto jest! Moja biała róża. Nie całkiem biała, taka bardziej patriotyczna, biało-czerwona.
Mam nadzieję, że sytuacja, nie zmusi mnie do chodzenia  na "spacery" z białą różą w garści, ale jakby co, jestem przygotowana.

Zakładki

Czasem człowiek ma nieodpartą potrzebę zrobienia komuś przyjemności. Czym obdarować czytelniczkę? Zakładką do książki, może nawet dwiema:)

 Czerwono-niebieska różni się wzorem, w zależności z której strony ją oglądać.

 Zielone listeczki, czerwone kwiateczki i chwościk:))  

W czasie, robienia zakładek, jednego dnia była burza a potem na niebie pojawiło się takie cudo!

Serdecznie dziękuję za za odwiedziny i komentarze.